Gruczolak gruczołu krokowego (prostaty) to inaczej hiperplazja gruczołu krokowego - czyli jego gruczołowy przerost. Skutkiem gruczolaka jest ucisk na cewkę moczową, co powoduje u pacjentów kłopoty z oddawaniem moczu z jego jednoczesnym zaleganiem w pęcherzu. Konsekwencją jest powstawanie stanów zapalnych pęcherza moczowego. Gruczolak jelita grubego jest częstym, bardzo powoli rozwijającym się, łagodnym guzkiem, który powstaje z nabłonka gruczołowego. Ze względu na tendencję do zezłośliwienia powinien być możliwie wcześnie zdiagnozowany i usunięty. Gruczolak jelita grubego rozwija się z komórek nabłonka gruczołowego jelita grubego. Inwazja pasożytów. Świąd, stanowiący powód saneczkowania u psa, może zostać również wywołany przez pasożyty układu pokarmowego. Najczęściej winę za ten stan ponoszą wydostające się z organizmu czworonoga człony tasiemca. Robaki migrują z przewodu pokarmowego do odbytu i składają tam jaja, wywołując u psa silne swędzenie. Rak trzustki może czasem dawać objawy skórne, takie jak świąd i zmiana koloru skóry na żółtawy. U osób chorujących na ten nowotwór rozwinąć się może cukrzyca i zakrzepica żylna, w tym pod postacią wędrującego zakrzepowego zapalenie żył. W zaawansowanej postaci raka trzustki w badaniu fizykalnym wyczuć można w nadbrzuszu Rokowania przy oponiaku mózgu. Rokowania oponiaka mózgu są raczej dobre. Śmiertelność jest niezwykle niska i wynika raczej z nieleczenia guza i jego dużego rozmiaru. Jeżeli podczas zabiegu chirurgicznego oponiak zostanie całkowicie usunięty oznacza to pełne wyleczenie. Lekarz weterynarii Krystyna Skiersinis 59 komentarzy 13/11/2023. 4.5 / 5 ( 60 ) Choroba Cushinga u psa. C horoba Cushinga u psa jest przewlekłym schorzeniem, które w poważny sposób wpływa na cały organizm zwierzęcia. Jeśli zauważasz, że Twój pies ostatnio dużo pije, od pewnego czasu ma wilczy apetyt, a jednocześnie jest osłabiony Mam psa rasy duży szwajcarski pies pasterski w wieku 10 lat i 7 miesięcy. Pies od 3 lat ma wszczepiany implant suprelorin. Od około 3 miesięcy koło odbytu pojawiły się gruczolaki . Jeden jest dosyć duży u nasady ogona, kilka mniejszych przy odbycie. Jeden jest większy pod odbytem ale pod skórą. Miał podawany przez 10 dni lek tamoxifen. Niestety nic to nie dało. Chciałam zapytać BnfD. Fot: pathdoc / Gruczolakorak (rak gruczołowy) to jeden z najczęstszych nowotworów złośliwych w obrębie narządów, na podłożu tkanki nabłonkowej (np. gruczolakorak płuc). Swoją budową naśladuje niekiedy sposób utkania zdrowego narządu. Rokowania w przypadku gruczolakoraka często zależą od szybkości wykrycia. Rak gruczołowy (gruczolakorak) to jeden z najczęściej występujących nowotworów złośliwych (do innych należą mięsaki, chłoniaki, czerniaki). Gruczolakorak ma szansę rozwinąć się właściwie na każdym narządzie (gruczole), gdzie istnieje tkanka nabłonkowa. Najczęściej rośnie w przewodzie pokarmowym, gruczołach dokrewnych, trzustce, wątrobie, trzonie macicy, jajnikach, płucach, gruczole krokowym (prostacie), śliniankach, sutku, nerkach. Jest groźniejszą (lecz także rzadszą) postacią popularnego gruczolaka (nowotworu łagodnego) i może powstać także w wyniku jego zezłośliwienia. Diagnoza gruczolakoraka: rodzaje, leczenie i rokowania Postępowanie zmierzające do postawienia diagnozy gruczolakoraka może być bardzo zróżnicowane, zależnie od umiejscowienia nowotworu. W diagnostyce, dla której podstawą jest wywiad lekarski, stosuje się badania laboratoryjne oraz specjalistyczne badania obrazowe, do których należą USG, RTG, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, endoskopia lub kolonoskopia (w przypadku podejrzenia gruczolakoraka układu pokarmowego). Należy przy tym pamiętać, że wiele chorób nienowotworowych oraz zmian łagodnych (np. gruczolaków) może dawać podobne objawy jak gruczolakorak. W celu rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z guzem o charakterze złośliwym, lekarz zleca zwykle biopsję (czyli pobranie fragmentu guza do badania histopatologicznego - oceny próbki pod mikroskopem). Badanie pozwala ocenić poziom zaawansowania nowotworu oraz stopień tzw. histologicznej złośliwości nowotworu. Nowotwór złośliwy rozprzestrzenia się poprzez naciekanie, czyli wrastanie między komórki pobliskich tkanek. Leczenie jest uzależnione od lokalizacji i stopnia zaawansowania nowotworu. Do najczęstszych metod należą: chemioterapia, radioterapia oraz leczenie chirurgiczne (operacyjne). Rokowania zależą od stopnia zaawansowania choroby - wcześnie wykryta zmiana może być w całości wyleczalna. W przypadku zmian w stadium zaawansowanym (ostatnie stadium rozwoju raka) stosuje się leczenie paliatywne. Gruczolakorak płuc Gruczolakorak płuc rozwija się najprawdopodobniej z komórek gruczołowych znajdujących się w nabłonku wyścielającym drogi oddechowe. Guz często bywa zlokalizowany na zewnętrznej przestrzeni płuca i niekiedy już na wczesnym etapie może powodować przerzuty do węzłów chłonnych lub innych narządów. Gruczolakorak należy do najczęstszych nowotworów płuc (stanowi około 40% wszystkich zmian nowotworowych tego narządu, częstszą postacią raka płuc jest jedynie rak płaskonabłonkowy). Statystycznie częściej pojawia się u kobiet niż u mężczyzn. Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu gruczolakoraka płuc są palenie tytoniu (jednak nie zmienia to faktu, że gruczolakorak jest najczęstszą postacią histologiczną raka płuc, która występuje u osób niepalących!) a także przypadki zdiagnozowanego raka płuc w rodzinie. Leczenie gruczolakoraka płuc powinno być dobierane po uwzględnieniu wszystkich cech klinicznych nowotworu (umiejscowienia, rodzaju, wielkości, poziomu złośliwości histopatologicznej itp.), a także stanu pacjenta i jego aktualnych objawów. Terapia obejmuje zazwyczaj zastosowanie chirurgii i radioterapii. Chemioterapia okazuje się zwykle mało skuteczna. Gruczolakorak jelita grubego Gruczolakorak jelita grubego powstaje na skutek niekontrolowanego rozrostu tkanki nabłonkowej wyścielającej jelito i może wystąpić w różnych jego częściach (kątnicy, wstępnicy, poprzecznicy, zstępnicy lub odbytnicy). Zależnie od umiejscowienia, objawy i leczenie mogą się różnić. Gruczolakorak stanowi aż 90% wszystkich nowotworów jelita grubego. Częściej zapadają na niego mężczyźni niż kobiety. Statystycznie rzadko występuje przed 40. rokiem życia, najczęściej pojawia się u pacjentów, którzy ukończyli 70 lat. Czynnikami ryzyka są: wcześniejsze wystąpienie tego nowotworu w rodzinie, choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Powstaniu gruczolakoraka jelita grubego sprzyja również palenie papierosów, otyłość oraz występowanie polipów w jelicie grubym. Do diagnostyki tego rodzaju nowotworu jelita grubego wykorzystuje się badanie per rectum, badanie antygenu karcynoembrionalnego (CEA) we krwi, rektoskopię oraz kolonoskopię. Gruczolakoraka jelita grubego - zależnie od stadium zaawansowania - leczy się przeważnie operacyjnie, za pomocą chemioterapii oraz radioterapii. W sporadycznych przypadkach, kiedy po usunięciu guza niemożliwe jest prawidłowe zszycie jelita (tzw. zespolenie jelitowe), konieczne jest założenie w trakcie operacji tzw. stomii ("przetoka kałowa", "sztuczny odbyt"). Zobacz film i poznaj nowoczesne metody diagnozowania nowotworów: Zobacz film: Nowe techniki diagnostyki nowotworów. Źródło: 36,6. Gruczolakorak żołądka Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu gruczolakoraka żołądka mogą być niewłaściwa dieta (zwłaszcza bogata w sól i produkty konserwowane), palenie papierosów, niektóre choroby układu pokarmowego, zezłośliwienie polipów obecnych w błonie śluzowej żołądka, a także czynniki genetyczne i występowanie podobnych nowotworów w rodzinie. Do badań diagnostycznych w przypadku raka żołądka należą gastroskopia, badanie fizykalne, badanie radiologiczne, ultrasonografia (USG), tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Podobnie jak w przypadku gruczolaka jelita, do podstawowych metod leczenia należą: chirurgia (leczenie operacyjne), chemioterapia oraz radioterapia. W przypadku zaawansowanego stadium rozwoju nowotworu stosuje się leczenie paliatywne, które ma na celu poprawę komfortu życia pacjenta. Psy i koty, u których zdiagnozowano nowotwór, stanowią dużą grupę pacjentów w gabinecie weterynarza. Nowotwór u psa i kota jest częstym schorzeniem. Jak podkreślają eksperci, dzięki zastosowaniu odpowiednich diet, szczepień ochronnych oraz fachowej pomocy medycznej, zwierzęta dożywają coraz częściej sędziwego wieku. Oznacza to, że można spodziewać się rosnącej liczby nowotworów wykrywanych u zwierząt. Szacuje się, że choroba nowotworowa stanowi przyczynę śmierci około 30-50% psów i kotów. Należy pamiętać, że dzięki rozwojowi onkologii weterynaryjnej wiele zwierząt udaje się skutecznie wyleczyć. Statystycznie, ponad połowa ogółu czworonożnych pacjentów trafiających do weterynarza miała, ma lub zachoruje na nowotwór. Poniższy poradnik Nowotwór u psa i kota zawiera najważniejsze informacje dotyczące rozwoju, objawów, diagnostyki oraz wykrywania chorób nowotworowych u zwierząt. SPIS TREŚCI: Nowotwór u psa i kota – jak powstaje Rodzaje nowotworów u kotów i psów Najczęstsze objawy choroby nowotworowej u zwierząt Jak wykryć nowotwór u psa i kota Badania obrazowe i diagnostyka onkologiczna czworonogów Nowotwór u psa i kota – jak powstaje Nowotwór u psa i kota należy definiować jako niezapalny rozrost tkanki prawidłowej, którego istotą są zmiany w aparacie genetycznym przekazywane komórkom potomnym, postępujące i nie cofające się pomimo usunięcia przyczyny, która ów rozrost wywołała. Komórki nowotworu nie poddają się mechanizmom regulacyjnym ustroju, a w obszarach objętych procesem nowotworzenia proliferacja (mnożenie się) komórek ma zdecydowaną przewagę nad ich obumieraniem. W związku z tym, że komórki guza wykazuję duże zapotrzebowanie na substancje energetyczne i budulcowe, uzyskują je kosztem innych komórek gospodarza. Miejscem wyjścia nowotworu u psa lub kota może być każda tkanka i każdy narząd w obrębie organizmu. Nowotwory u psów i kotów (oraz ludzi) powstają jako efekt gromadzenia się uszkodzeń w materiale genetycznym (mutacji), których z pewnych powodów nie udaje się naprawić. Do przekształcenia się zdrowej komórki w nowotworową potrzeba co najmniej kilku mutacji w obrębie jednego genomu. Kluczową i najbardziej niebezpieczną cechą procesu nowotworowego, która decyduje często o rokowaniach jest niepohamowany rozrost w obrębie tkanek pacjenta oraz zdolność do rozprzestrzeniania się w obrębie całego organizmu (przerzuty nowotworowe). Rodzaje nowotworów u zwierząt Nowotwory u psów i kotów dzieli się na nowotwory niezłośliwe, nowotwory złośliwe oraz rozrosty półzłośliwe (miejscowo złośliwe). Nowotwór niezłośliwy u psa i kota – cechuje go ekspansywny wzrost, brak naciekania sąsiednich tkanek oraz zdolności do przerzutowania. Guzy niezłośliwe (łagodne) rosną powoli, a po osiągnięciu pewnych rozmiarów mogą przestać rosnąć. Typową cechą guzów łagodnych u psów i kotów jest obecność torebki utworzonej przez tkankę łączną otaczającą guz. Nowotwór złośliwy u zwierząt – cechuje naciekowy wzrost, a jego komórki zdolność do wnikania w otaczające tkanki. Nowotwory złośliwe mają zdolność przerzutowania do innych narządów w organizmie. Nowotwory miejscowo złośliwe u psów i kotów – charakteryzują się tym, że rosną naciekowo, wnikając pomiędzy struktury tkanek, ale nie posiadają zdolności do dawania przerzutów odległych. Przyjmuje się, że nowotwory półzłośliwe u zwierząt mogą dawać wznowy po niedoszczętnym wycięciu chirurgicznym ZOBACZ: CO TO JEST NOWOTWÓR ZŁOŚLIWY Objawy nowotworu u psa i kota Objawy i konsekwencje wynikające z obecności nowotworu w organizmie zwierząt mogą być różne. Zależą one od stopnia zaawansowania nowotworu, jego postaci, sposobu szerzenia się oraz narządu, w którym znajduje się ognisko choroby. Wpływ choroby nowotworowej na organizm psa i kota może mieć charakter ogólnoustrojowy lub miejscowy. Zdarza się, że obecność guza jest bezobjawowa i nie wpływa na organizm gospodarza, a zmiana zostaje wykryta przypadkowo podczas badań diagnostycznych lub w czasie sekcji zwłok. Niektóre narządy u psów i kotów posiadają sporą rezerwę czynnościową, dlatego objawy nowotworu i niewydolności pojawiają się u zwierząt dopiero w późnym stadium choroby nowotworowej. Najczęstsze symptomy choroby nowotworowej u kota i psa Objawy miejscowe działania nowotworu u psa i kota wynikają z fizycznej obecności masy guza nowotworowego w organizmie zwierzęcia oraz charakteru jego wzrostu. Rosnący guz nowotworowy u psa może powodować ucisk naczyń krwionośnych (zawał, niedokrwienie), ucisk naczyń chłonnych (obrzęki, gromadzenie się chłonki), ucisk przewodów wyprowadzających gruczołów (zastój żółci, torbiele gruczołów), niedrożność przewodu pokarmowego, zatkanie dróg moczowych czy utrudnione oddychanie. Nowotwór u kota rozwijający się w obrębie jamy ustnej może powodować trudności z pobieraniem i żuciem pokarmu, co prowadzi do chudnięcia i utraty wagi. W wielu przypadkach nowotworów u psów i kotów dochodzi do przerzutów do płuc, co prowadzi do zaburzeń oddychania oraz zapalenia płuc. Nawet niewielkie guzki w obrębie ośrodkowego układu nerwowego mogą wiązać się z wystąpieniem zaburzeń neurologicznych (padaczka, zmiana zachowania) i obrzęku mózgu. Do ogólnoustrojowych objawów nowotworu u kotów i psów należy wyniszczenie (kacheksja nowotworowa) związane z mniejszym apetytem, bolesnością przeżuwania, apatią czy depresją ośrodka apetytu) oraz utrata masy ciała. U psów i kotów z zaawansowaną formą choroby nowotworowej występuje często niedokrwistość oraz zaburzenia krzepliwości krwi. Chorobie nowotworowej u zwierząt towarzyszy często gorączka, która nierzadko stanowi jedyny symptom raka wykrywany podczas badania klinicznego. ZOBACZ: NAJCZĘSTSZE OBJAWY RAKA Jak wykryć nowotwór u psa i kota? Diagnostyka onkologiczna. Zadaniem specjalisty (lekarza weterynarii) do którego trafia pies z podejrzeniem nowotworu jest w pierwszej kolejności określenie czy ma on faktycznie do czynienia z procesem nowotworowym, czy nie. Jeśli lekarz potwierdzi, że u psa lub kota rozwinął się nowotwór, to następnym etapem jest próba określenia jego charakteru, typu histogenetycznego oraz tkanki z której się wywodzi. W przypadku nowotworu złośliwego niezbędne jest określenie stadium zaawansowania guza pierwotnego, stanu węzłów chłonnych i obecności ewentualnych przerzutów. Idealnym rozwiązaniem byłoby, gdyby weterynarz dysponował wszystkimi badaniami i procedurami diagnostycznymi. W praktyce, koszty badań i leczenia pokrywa właściciel psa lub kota, który nie zawsze jest wstanie opłacić wszelkie procedury. W takiej sytuacji to przed specjalistą stoi zadanie wyboru niezbędnego minimum testów diagnostycznych w danym przypadku. Diagnostyka onkologiczna u psów i kotów opiera się na szczegółowym wywiadzie klinicznym, badaniach laboratoryjnych, diagnostyce obrazowej, ocenie cytopatologicznej oraz badaniu histopatologicznemu. W przypadku potwierdzenia choroby nowotworowej u psa lub kota konieczne jest również określenie jej zasięgu miejscowego i ogólnego. W onkologii opracowano specjalny system klasyfikacji TNM, który umożliwia czytelny opis zasięgu choroby oraz ma znaczenie w planowaniu terapii. Badanie kliniczne i wywiad W przypadku niektórych zmian umiejscowionych na powierzchnia ciała zwierzęcia prawdopodobieństwo rozpoznania nowotworu możliwe jest już podczas badania klinicznego i wywiadu z lekarzem. Ocenie podlegają: wiek, rasa, płeć pacjenta, lokalizacja zmiany, jej wygląd, charakter i dynamika wzrostu oraz choroby współtowarzyszące i wcześniejsze leczenie. Badanie przedmiotowe przeprowadzone przez doświadczonego weterynarza pozwala odróżnić potencjalny nowotwór u kota lub psa od krwiaka, ropnia czy przepukliny. Elementem wstępnej diagnostyki w kierunku nowotworu u psa lub kota jest także badanie i macanie węzłów chłonnych. W większości wypadków – małe, dobrze odgraniczone i nie związane z otoczeniem guzki to zmiany łagodne. Ogniska większe, twarde, naciekające i nieprzesuwalne względem tkanek otaczających, pokryte owrzodziałą skórą mogę mieć charakter złośliwy. Diagnostyka i badania obrazowe u psów i kotów Diagnostyka obrazowa stanowi nieodzowne narzędzie w większości przypadków, w których istnieje duże prawdopodobieństwo nowotworu u psa lub kota. Badania obrazowe służą do potwierdzenia obecności guza, określenia stadium zaawansowania choroby, zaplanowania leczenia (zabieg chirurgiczny, radioterapia) oraz oceny skuteczności zastosowanej terapii onkologicznej. Wybór optymalnego badania diagnostycznego zależy od lokalizacji zmiany, dostępności metody oraz możliwości finansowych właściciela czworonożnego pacjenta. Podstawową, ogólnie dostępną i stosunkowo tanią metodą obrazowania w onkologii weterynaryjnej jest badanie rentgenowskie. Badanie RTG znajduje zastosowanie u psów i kotów w ocenie narządów jamy brzusznej, zmian w obrębie śródpiersi i płuc. Od kilku lat popularność zyskuje tomografia komputerowa, której tzw. czułość i swoistość jest na zadowalającym poziomie. Badanie tomografem komputerowym u kotów i psów stosuje się w przypadku ognisk zlokalizowanych w obrębie klatki piersiowej i głowy. Zastosowanie kontrastu pozwala na określenie zasięgu procesy nowotworowego przez zabiegiem chirurgicznym czy radioterapią. Szeroko dostępnym i popularnym narzędziem diagnostyki obrazowej narządów wewnętrznych psów i kotów jest ultrasonografia. Szczególna wartość diagnostyczna badania USG dotyczy oceny narządów jamy brzusznej, tarczycy, śródpiersia i gałki ocznej. Badanie echokardiograficzne umożliwia ocenę guzów serca. Jedną z doskonalszych metod obrazowania jest badanie za pomocą rezonansu magnetycznego. Badanie rezonansem magnetycznym u psa czy kota jest przydatne w przypadku nowotworów ośrodkowego układu nerwowego, tkanek miękkich układu ruchowego oraz w ocenie zajęcia tkanek miękkich przez rozrost kostniakomięsaka kości kończyn. Badanie endoskopowe u psów i kotów polega na badaniu wnętrza ciała zwierzęcia przy zastosowaniu endoskopów. Oprócz oceny błony śluzowej przewodu pokarmowego endoskop umożliwia pobranie materiału do badania cytopatologicznego i histopatologicznego. Badanie cytopatologiczne i histopatologiczne guza u zwierząt Badanie cytopatologiczne w onkologii weterynaryjnej określane jest jako łatwa, mało inwazyjna i niedroga metoda rozpoznawiania nowotworów u psów i kotów. Służy ona bardziej do potwierdzenia obecności rozrostu niż jego wykluczenia. Cytopatologia polega na na ocenie pojedynczych komórek bez możliwości oceny architektonicznej tkanki. Badanie cytopatologiczne jest przydatne w sytuacji, w której właściciel kota lub psa rezygnuje z dalszej diagnostyki i leczenia, gdy dowiaduje się o potrzebie przeprowadzenia zabiegu diagnostycznego (biopsja wycinkowa) w znieczuleniu ogólnym. W wielu przypadkach procedura pozwala na określenie ostatecznego rozpoznania. Jak podkreślają eksperci, biopsja cienkoigłowa jest metodą bezpieczną dla zwierząt. Do rozpoznania nowotworu u psa lub kota decydujące znaczenie ma badanie mikroskopowe wycinka lub zmiany usuniętej podczas zabiegu chirurgicznego. Wynik badania histopatologicznego guza nowotworowego stanowi podstawę do zaplanowania dalszego postępowania i terapii. Kluczowe znaczenie odgrywa tu ocena stopnia złośliwości histologicznej. Analizę materiału pobranego od psów i kotów w ramach badania histopatologicznego powinien przeprowadzić doświadczony patolog, specjalizujący się w weterynarii. źródła: R. Sapierzyński, Onkologia praktyczna psów i kotów, Wrocław 2018; Jane M. Dobson, B. Duncan X. Lascelles, Onkologia psów i kotów, Łódź 2018. PRZEJDŹ DO: AKTUALNOŚCI Rak u kota to poważna sprawa. Najczęściej spotykane nowotwory u kotów to nowotwór listwy mlecznej, mięsak poszczepienny i chłoniaki. Dwa pierwsze to niestety najczęściej zmiany złośliwe, prowadzące szybko do przerzutów, zbyt późno wykryte, gdzie nawet zabieg chirurgiczny nie uratuje życia zwierzęcia. Jak im zapobiegać? Nie ma nic lepszego niż profilaktyka: badania okresowe kotów, szczepienia nie za często i tylko te potrzebne, szybka reakcja i szybkie podjęcie leczenia w przypadku podejrzenia zmian o charakterze rakowym oraz – sterylizacja kotek. Rak listwy mlecznej Najlepiej jest zapobiegać rozwojowi raka listwy mlecznej, czyli – sterylizować kotki i nie stosować antykoncepcji hormonalnej. Ideałem jest sterylizacja wykonana jeszcze przed pierwszą rujką – wówczas praktycznie do zera spada ryzyko zachorowania kota na raka sutka. Znane są przypadki, gdy nawet jednorazowe podanie zastrzyku hormonalnego zaskutkowało rozwojem nowotworu. Dawki hormonów podawane w tygodniowych lub półrocznych dawkach w celach antykoncepcyjnych są prawdziwymi bombami. Starsze niesterylizowane kotki też są bardziej zagrożone rozwojem raka sutka. Co robić, gdy guzy na sutkach już występują? Ratunkiem może być natychmiastowy zabieg usunięcia całej (albo obu) listwy mlecznej ze sporym zapasem zdrowej tkanki. Niestety w tym stadium bardzo często komórki rakowe są już rozsiane po całym organizmie. Nowotwory sutka są zmianami bardzo złośliwymi. Wybitnie szybko dają przerzuty do płuc, w miesiąc-kilka miesięcy po radykalnej mastektomii kot zaczyna szybko się męczyć, pojawią się rosnące szybko problemy z oddychaniem – to właśnie efekt przerzutów, niszczących płuca i w sposób postępujący zmniejszający ich powierzchnię. Kot zaczyna się dusić. Na tym etapie niewiele można pomóc, poza leczeniem paliatywnym i wyczuciem momentu, gdy „to już”, gdy dalsze czekanie oznacza śmierć przez uduszenie, a jedyna pomoc dla kota to eutanazja. Czy to przekonało was, że zabieg sterylizacji to nie fanaberia ale konieczność, nawet jeśli kotka nigdy nie wychodzi z domu i nie ma niekastrowanych kocurów do towarzystwa? Mamy nadzieję, że poszczepienny/poiniekcyjny Drugi rak u kota pod względem częstości występowania to mięsak poszczepienny, zwany też mięsakiem poiniekcyjnym. Większość z mięsaków poiniekcyjnych to niestety także zmiany bardzo złośliwe. Mogą rozwinąć się po niektórych rodzajach szczepień, np. przeciw wściekliźnie czy białaczce (szczepionką z adjuwantem), ale znane są przypadki, gdy zapoczątkowały je inne częste wkłucia igłami a nawet czipowanie (jeden odnotowany przypadek). To dlatego zaleca się szczepienia nie w kark, ale w kończynę tylną – w razie rozwoju guzka, łatwiej jest usunąć samą zmianę lub amputować łapę niż usuwać płat skóry i mięśni z karku. Dlatego też obecnie nie zaleca się zbyt częstych szczepień czy też niepotrzebnego szczepienia kotów niewychodzących przeciw wściekliźnie czy kociej białaczce wirusowej. Postępowaniem z wyboru w przypadku mięsaków jest jak najszybsze chirurgiczne usunięcie zmiany ze sporym zapasem zdrowej tkanki, zbadanie histopatologiczne wycinka pod kątem złośliwości, plus dalsze okresowe badania, czy nie pojawiają się wznowy. Im szybciej nastąpi usunięcie zmiany, tym większa szansa na zdrowie pupila. Istotny jest czas i radykalność zabiegu. Przerzuty, jeśli się pojawią, podobnie jak w raku sutka obejmują płuca – kot zaczyna się dusić. Chłoniak Chłoniak lub chłoniakomięsak jest chorobą nowotworową układu limfoidalnego, która pierwotnie atakuje węzły chłonne i/lub narządy wewnętrzne, takie jak wątroba i śledziona. Nie stwierdzono skłonności rasowych u kotów w kierunku rozwoju tego nowotworu. U kotów zakażonych wirusem białaczki kociej (serologicznie „dodatnich”) chłoniak pojawia się w wieku 3-5 lat, natomiast u zwierząt wolnych od białaczki (serologicznie „ujemnych”) – w wieku 7-10 lat. Klasyfikacja chłoniaków ze względu na przyczynę przyczyna wirusowa – chłoniak białaczko-pochodny – występuje u kotów zakażonych wirusem białaczki przyczyna genetyczna karcinogeny – pewne czynniki chemiczne, fizyczne i wirusowe mogą wpływać na wystąpienie chłoniaka. Klasyfikacja chłoniaków w zależności od umiejscowienia postać rozsiana (wieloogniskowa). Najczęściej spotykana forma u psów. Uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Pozostałe objawy są niespecyficzne – brak apetytu, spadek masy ciała, zwiększone pragnienie i oddawanie moczu, apatia. Często stwierdza się powiększenie wątroby i śledziony. postać pokarmowa. Objawy – wymioty, biegunka, spadek masy ciała, apatia. postać śródpiersiowa. Objawy ze strony układu oddechowego, obrzęki obwodowych części ciała. U 40-50% psów występuje jednocześnie hiperkalcemia (nadmiar wapnia we krwi). Inne możliwe objawy to zwiększone pragnienie i oddawanie moczu, brak apetytu, osłabienie. postać skórna. Pojedyncze lub liczne zmiany skórne, mogą przypominać inne choroby skóry – np. łojotok, pęcherzycę lub ropne zapalenie skóry. Początkowo wyglądają jak swędzące wypryski, stopniowo zaczynają przybierać formę guzów. U 50% zwierząt występuje świąd. postać zewnątrzwęzłowa. Może dotyczyć oczu, centralnego układu nerwowego, kości, serca, nerek, pęcherza moczowego, jamy nosowej. Rozpoznanie chłoniaka Rozpoznanie chłoniaka opiera się na dokładnym wywiadzie i badaniu klinicznym oraz badaniach dodatkowych, takich jak badanie krwi, badanie histopatologiczne węzła chłonnego, badanie szpiku kostnego oraz badania obrazowe (RTG, USG). Ostateczne rozpoznanie daje dokładne badanie histopatologiczne. Chłoniak jest nowotworem ogólnoustrojowym, atakuje układ krwiotwórczy. Nie da się go wyciąć. Jedyną możliwością walki z nim jest chemioterapia. Na szczęście te akurat komórki nowotworowe bardzo nie lubią chemii i już po pierwszych kroplówkach węzły chłonne zmniejszają się. Łagodne objawy uboczne chemioterapii zdarzają się często. Zwierzaki kilka dni po podaniu leków mogą mieć gorszy apetyt, mogą być trochę słabsze i mogą zareagować lekką biegunką. Poważne objawy uboczne zdarzają się rzadko, najczęściej tylko na początku, gdy dochodzi do tzw. ostrego zespołu rozpadu guza. Rozpadające się komórki nowotworowe uwalniają dużą ilość substancji toksycznych, co prowadzi do objawów chłoniaka Chłoniaki dość dobrze poddają się leczeniu chemią. W przypadku kotów podjęta terapia może wydłużyć życie kota nawet o rok. I jest to życie niemal w pełni komfortu. Niestety, u kotów chłoniaki są śmiertelne. Warto wiedzieć, że koty z reguły dobrze znoszą chemioterapię. Natomiast jest stosunkowo niewiele ośrodków wyspecjalizowanych w prowadzeniu pacjentów onkologicznych. Nieleczone psy i koty z chłoniako-mięsakiem przeżywają średnio 4-6 tygodni, podczas gdy u 75-90% leczonych psów i kotów objawy prawie całkowicie się wycofują i zwierzęta żyją w dobrym stanie nawet 6-12 miesięcy. Czasem dłużej. Najczęściej po kilku lub kilkunastu miesiącach chłoniak wraca. Jak dużo czasu dostanie pacjent zależy od rodzaju chłoniaka, od wieku pacjenta i od momentu wprowadzenia leczenia. Najczęściej chłoniaki są „podleczane” sterydami albo właściciele czekają, aż węzły chłonne same się zmniejszą. Bo na początku choroby psy i koty czują się znakomicie! Gdyby nie niepokojące „guzki” na gardle można by uznać, że zwierzak jest zupełnie zdrowy. Znanych jest wiele schematów leczenia chłoniaków, różnią się one składem podawanych leków oraz częstotliwością i drogą podawania. O doborze odpowiedniego schematu decyduje kilka czynników: Koszty leczenia – chemioterapia łącznie z dodatkowymi czynnościami jej towarzyszącymi (katetery dożylne, kontrolne badania krwi itp.) jest kosztowna. A im nowocześniejsze schematy leczenia, prowadzące do dłuższej remisji, tym koszty leków są większe. Czas – bardziej rozbudowane schematy leczenia wymagają od opiekuna zwierzęcia większego nakładu czasu. Objawy uboczne – już pierwsze badania mogą wykluczyć stosowanie jednych leków, a wskazywać na inne. Leki stosowane w terapii nowotworów mogą działać toksycznie na niektóre narządy, jednak korzyści z ich stosowania przewyższają znacznie ryzyko. Często złożone programy lecznicze niosą większe ryzyko działań ubocznych, ale też dają dłuższą remisję. Doświadczenie lekarza prowadzącego – podawanie dożylne leków cytostatycznych wymaga dużej wprawy (duża toksyczność nawet po kontakcie miejscowym!), ważne jest doświadczenie lekarza w prowadzeniu pacjentów z chłoniakiem. Czy chemioterapia jest dużym zagrożeniem dla domowników? Leki stosowane w chemioterapii są szkodliwe, ale przy wprowadzeniu kilku podstawowych zasad ich szkodliwość jest ograniczona do minimum. Większość leków jest stosowana w bardzo niewielkich dawkach. Leki potencjalnie szkodliwe są podawane z niską częstotliwością. Leki są wydalane w niewielkich ilościach różnymi drogami. Unikanie bezpośredniego kontaktu z wydalinami i wydzielinami leczonego zwierzęcia (kał, mocz, wymiociny, ślina) wystarczy do zapewnienia sobie i domownikom bezpieczeństwa (czyli sprzątanie po pupilach w jednorazowych rękawiczkach, unikanie wylizywania twarzy i wyprowadzanie na siku poza ogródek, szczególnie, jeżeli w domu są raczkujące po trawie małe dzieci).Rak u kota – co powinno wzbudzić nasz niepokój? Kiedy należy udać się do lekarza wet-onkologa? O tym opowiada na swoim blogu Maja Ingarden z lecznicy Therios, konsultująca zwierzęcych pacjentów onkologicznych: „Właściciel trafia do mnie wraz ze zwierzęciem nie jak zobaczy guzka… Nawet nie jak dostanie rozpoznanie histopatologa… Ani nie jak zmiana jest pięć razy większa niż na początku… Otóż właściciel w większości sytuacji przyjeżdża do onkologa jak do cudotwórcy, jak nowotwór jest już rozsiany po całym organizmie, guzy nieoperacyjne, kości przeżarte na wylot, a w szpiku nie ma ani jednej komórki nie-nowotworowej. Pomyślcie, kiedy sami popędzilibyście do onkologa. Jak guz ma wielkość arbuza? Czy jak rak przedziurawi podniebienie na wylot? Czy jak już nie możecie oddychać płucami zajętymi przez przerzuty? Czy może jednak wcześniej, na etapie małego guzka lub kilku „podejrzanych” komórek we krwi? Onkolog, aby mógł wygrać walkę z rakiem, musi podejmować decyzje wcześnie. Czasami mały, niewinnie wyglądający guzek, jak nie zostanie od razu potraktowany „armatą” zabije pacjenta. Przykład: mastocytoma, nowotwór złośliwy, który nawet przy średnicy 2 mm powinien być usunięty z 3-centymetrowym zapasem tkanki. Lekarz pierwszego kontaktu „przypali” laserem. Lekarz onkolog zrobi dziurę jak po granacie. Inny przykład: mięsak poszczepienny u kotów. Guziczek 1-centymetrowy często wokół ma całkiem spory szpaler komórek nowotworowych. Kot przechodzi jeden, drugi zabieg. Guz odrasta. „Ratunku, co robić?” pyta właściciel. Na tym etapie niewiele, często zostaje już tylko paliatywna chemioterapia i liczenie na łut szczęścia. Wnioski? Specjalistycznym leczeniem powinien zajmować się specjalista. Są ośrodki, które patrzą na pacjenta onkologicznego onkologicznie, stosują chemioterapię odpowiednią do rodzaju nowotworu i mają doświadczenie w leczeniu paliatywnym. Skierowanie pacjenta na leczenie onkologiczne NIE PRZYNOSI UJMY ani lekarzowi, ani właścicielowi, ani tym bardziej zwierzakowi… Chemia to nie tylko podanie leków. To potrafi każdy. Chemioterapia to sztuka prowadzenia pacjenta onkologicznego. Trzeba wybrać odpowiedni program, dobrać zestaw koniecznych badań dostosowany nie tylko do rodzaju chłoniaka, ale też do kieszeni właściciela, trzeba umieć radzić sobie z objawami ubocznymi. A na końcu najtrudniejsze: powiedzieć w odpowiednim momencie STOP, dalsza walka nie ma sensu. I przekazać tę informację właścicielowi zwierzaka.” Jacek Ingarden z lecznicy Therios: „Dziś leczy się coraz więcej nowotworów, których jeszcze kilka lat temu nie leczono z powodu braku skutecznych metod. Ludzie boją się nowotworów, boją się nawet o nich słyszeć, a nie mówiąc o diagnostyce i leczeniu. Choroba nowotworowa jest chorobą jak każda inna. Trzeba się z nią zmierzyć jak z zapaleniem gardła.” Medycyna weterynaryjna się zmienia. Zmieniają się standardy leczenia i terapie. Ważna jest też edukacja. Wzrost świadomości – rak to nie wyrok, także u zwierząt. Im wcześniej wykryty rak u kota (kłaniają się badania okresowe nawet zdrowych na oko kotów), tym większa szansa na całkowite wyleczenie lub znaczne przedłużenie zwierzęciu życia. W opracowaniu korzystano z materiałów na stronie lecznicy Therios, która jest jednym z pionierów onkologii weterynaryjnej w Polsce. Cushing u psa Choroba Cushinga dotyka głownie psy starsze i psy w średnim wieku. Najczęściej właściciele zgłaszają się do lekarza o pomoc, w chwili gdy zauważą u swojego pupila nadmierne pragnienie przy jednoczesnym nietrzymaniu moczu. Z dzisiejszego artykułu dowiesz się, czym jest choroba Cushinga u psa, jak ją rozpoznać oraz jak ją leczyć. Zapraszamy do lektury. Zespół Cushinga objawy u psów Choroba Cushinga, inaczej zwana nadczynnością nadnerczy, to zaburzenie o charakterze endokrynologicznym, które ma charakter przewlekły. W organizmie pacjenta następuje nadprodukcja kortyzolu, co zakłóca funkcjonowanie całego układu, przynosi duży dyskomfort zwierzakowi i wymaga niezwłocznej pomocy lekarskiej. Na chorobę nadnerczy zapadają głównie starsze psy oraz psy w średnim wieku. Sygnały, które powinny nas zaniepokoić i skłonić do diagnostyki psa to: • wzmożone pragnienie i częstsze oddawanie moczu• większy apetyt, który związany jest z nadmiernym wydzielaniem kortyzolu• dyszenie – sapanie, nawet w spoczynku• apatia, osłabienie• powiększona wątroba• zmiany w wyglądzie psa: u psów, które cierpią na chorobę Cushinga zauważmy miejscowe, nienaturalne otłuszczenie okolicy tułowia. Ponadto brzuch chorych piesków staje się obwisły i większy (na co ma wpływ powiększona wątroba), dodatkowo zanikają mięsnie kończyn, które stają się wyraźnie słabsze• sztywność tylnych kończyn – problemy z poruszaniem się (objaw neurologiczny)• paraliż części pyska (objaw neurologiczny)• opóźnienie cieczki• zanik jąder Psy z chorobą Cushinga mają często problemy ze skórą: łysieją, na ich ciele widoczne są plamy, których wcześniej nie było (czarne guzki w okolicy brzucha, sutków, odbytu),skóra staje się wiotka, traci elastyczność. Nadczynność kory nadnerczy u psów - przyczyny Przyczyny choroby Cushinga u psa nie są do końca znane. Duży wpływ na powstanie zaburzeń ma nadmiar toksyn w organizmie. Równocześnie bardzo często chorobę Cushinga powoduje łagodny (zazwyczaj) nowotwór, który występuje w przysadce lub nadnerczu. Komórki nowotworu wydzielają hormon ACTH, który, z kolei, przyczynia się do nadprodukcji kortyzolu. Nadmiar kortyzolu zaburza równowagę w organizmie i powoduje objawy, o których pisaliśmy powyżej. To schorzenie wcale nie jest takie rzadkie. Objawy występują w różnym nasileniu: w zależności od psa choroba daje o sobie znać w odmienny sposób. Kiedy zauważymy któryś z niepokojących symptomów, niezwłocznie musimy udać się do lekarza, który przeprowadzi diagnostykę. Pierwszym badaniem jest badanie krwi psa, ale ono nie wystarczy. Tym badaniem przecieramy jedynie szlak i określamy ogólny stan zdrowia psa. Po badaniu krwi weterynarz wykonuje test hamowania niskimi dawkami deksametazonu oraz test stymulacji potwierdzeniu choroby rozpoczynamy leczenie lekiem, który zawiera trilostan. Pierwsze skutki terapii zobaczymy już po 10-14. dniach: unormuje się apetyt psa, nasz zwierzak będzie mniej pił. Po dłuższym okresie leczenia będą ustępować pozostałe objawy: nastąpi powolna odbudowa mięśni, ustąpi też problem łysienia (jeżeli się wcześniej pojawił). Organizm psa zacznie wracać do równowagi. Po 10 dniach stosowania leku, wracamy na wizytę kontrolną do kliniki. W przypadku zespołu Cushinga leczenie i uważne monitorowanie stanu zdrowa psa są przeprowadzane do końca życia naszego pupila. Po pierwszej wizycie kontrolnej, badania wykonujemy co 28 dni, a następnie co 3 miesiące. Może być tak, że pies źle zareaguje na dawkę leku, wtedy często występują wymioty, apatia czy biegunka. Wtedy natychmiast udajemy się do lekarza, który modyfikuje terapię. Zespół Cushinga u psa – rokowania. Ile żyje pies z Cushingiem? Szybkie zdiagnozowanie Cushinga u psa, daje lepsze rokowania. Skuteczne leczenie i dobra opieka mogą zdziałać cuda i sprawić, że pies wróci do normalnego życia. Równocześnie musimy mieć świadomość, że leczenie tej choroby wymaga od nas dyscypliny i uważności. Oprócz badań, podawania leków o stałej porze, radzimy prowadzić dzienniczek, w którym będziemy zapisywać i planować terminy wizyt, wagę, częstotliwość oddawania moczu, ilość wypijanej wody etc. Dzięki dzienniczkowi prościej nam będzie monitorować leczenie i zobaczyć jego efekty lub brak. Z łatwością dostrzeżemy tez ewentualne pogorszenie stanu zdrowia psa, co pozwoli nam na szybką reakcję. Musimy mieć świadomość, że tabletki nie wyleczą naszego pupila, jedynie unormują wydzielanie kortyzolu. Ważne: kobiety ciąży nie mogą mieć kontaktu z lekiem. Zespół Cushinga u psa a dieta Na pewno znasz powiedzenie: lepiej zapobiegać niż leczyć. Tak jak pisaliśmy powyżej, jedną z przyczyn Cushinga jest nagromadzenie toksyn w organizmie, dlatego bardzo ważną sprawą w profilaktyce jest stosowanie dobrej diety. Do posiłków warto też dodawać naszemu pupilowi probiotyki, które zadbają o mikroflorę bakteryjną i odbudują ją po antybiotykoterapii. Ponadto probiotyki wzmocnią układ odpornościowy naszego psa. Niektórzy polecają stosowanie soku z jęczmienia, który wspomaga pracę wątroby i nerek, jednak jego użycie koniecznie należy skonsultować z weterynarzem prowadzącym psa. W utrzymaniu dobrego zdrowa twojego psa kluczowe znaczenie ma ruch (uważaj na psy krótkoczaszkowe (brachycefaliczne), w ich przypadku nadmierna ilość ruchu i ekscytacja mogą być bardzo niebezpieczne). Wspaniale sprawdzi się dogtrekking. Na spacerach nie może też zabraknąć piłek i zabawek do rzucania. Ponadto nasz pies, tak jak i każda żywa istota, potrzebuje naszej miłości i uwagi, one są równie ważne jak dobra dieta, ruch i badania kontrolne. Szymon Wiszcz Nowotwory gruczołów okołoodbytowych. Gruczoły około odbytowe są zmodyfikowanymi gruczołami łojowymi, zlokalizowanymi w skórze okolicy około odbytowej. Pozostają pod wpływem hormonów płciowych i często trudne jest odróżnienie przerostu tych gruczołów od ich gruczolaka. Gruczolaki gruczołów okołoodbytowych. Są częstsze u starszych psów, samców, niekiedy występują u sterylizowanych samic. Nie stwierdza się predyspozycji rasowych, chociaż niektórzy badacze stwierdzili częstsze występowanie tego nowotworu u cocker spanieli, buldogów angielskich, samojedów i beagli. Nowotwór ten nie występuje u kotów. Jest zazwyczaj pojedynczym, niewielkim, „guzikowatym” tworem w skórze okolicy około odbytowej, ewentualnie okolicy podstawy ogona, napletka. Może też manifestować się w postaci licznych guzów. Gruczolaki mają zazwyczaj średnicę 1-2 cm. W miarę wzrostu guzów mogą pojawić się owrzodzenia, a guz może osiągać znaczne rozmiary, nawet do 10 cm średnicy. Gruczolakoraki gruczołów okołoodbytowych. Występują znacznie rzadziej niż gruczolaki gruczołów okołoodbytowych. Wywodzą się z tych samych struktur, ale charakteryzują znacznie słabszym i bardziej inwazyjnym przebiegiem, manifestującym się dużymi, owrzodziałymi zmianami okołoodbytowymi. Większość nowotworów gruczołów okołoodbytowych ma łagodny przebieg. Gruczolakoraki gruczołów okołoodbytowych przerzutują naczyniami limfatycznymi do węzłów chłonnych biodrowych,a później naczyniami krwionośnymi do płuc, wątroby, nerek i kości. Postępowanie chirurgiczne jest leczeniem z wyboru dla gruczolaków gruczołów okołoodbytowych oraz, jeśli to możliwe, gruczolakoraków gruczołów okołoodbytowych. Kastracja zazwyczaj zapobiega rozwojowi guzów łagodnych i jest zalecana jako postępowanie zapobiegające nawrotom. Gruczolakoraki są mniej hormonozależne aniżeli gruczolaki. Zarówno kastracja, jak i leczenie hormonalne w tym przypadku zazwyczaj nie są skuteczne. Radioterapia może być użyteczna do miejscowej kontroli rozwoju guzów złośliwych, kiedy postępowanie chirurgiczne jest niemożliwe. Rola chemioterapii w leczeniu tych nowotworów nie została określona. Rokowanie jest pomyślne dla guzów łagodnych i ostrożne dla raków. Nie należy mylić gruczolaków i gruczolakoraków gruczołów okołoodbytowych z rakami odbytu i gruczolakorakami zatok okołoodbytowych. Rak płaskonabłonkowy (SCC) Jest jednym z najczęściej występujących złośliwych nowotworów skóry u psów i najczęstszym nowotworem złośliwym u kotów. Dotyczy zazwyczaj starych zwierząt. Brak jest predylekcji rasowej. SCC może występować w różnych okolicach skóry. U psów umiejscawia się najczęściej na tułowiu, kończynach, mosznie, wargach i wale pazura. Natomiast u kotów zmiany najczęściej występują na głowie, lokalizując się przeważnie na lusterku nosa, małżowinach usznych, powiekach i wargach. Nowotwór może dawać obraz rozrostowych, kruchych, brodawczakowa tych zmian lub przebiegać w postaci owrzodzeń. Nierzadko zdarza się, że nowotwór ten mylony jest ze zmianami tła zapalnego lub zakaźnego. Długa ekspozycja na promienie UV uważana jest za podstawowy czynnik, odpowiedzialny za rozwój zapalenia skóry wywołanego światłem słonecznym, carcinoma in situ i w efekcie SCC. Nie we wszystkich przypadkach za powstanie zmian rakowych odpowiedzialne jest promieniowanie ultrafioletowe. SCC jest nowotworem miejscowo złośliwym, naciekającym skórę właściwą i tkankę podskórną. Przerzutuje drogą naczyń limfatycznych, ale skłonność do przerzutów jest różna. SCC skóry jest zazwyczaj nowotworem dobrze zróżnicowanym, mającym małą skłonność do przerzutów. W przypadkach specjalnych lokalizacji, np. wał pazura, przebieg kliniczny może być znacznie bardziej agresywny. Szerokie miejscowe wycięcie jest leczeniem z wyboru i w przypadkach, kiedy jest ono możliwe, rokowanie dla pacjenta jest pomyślne. SCC jest nowotworem umiarkowanie radiowrażliwym i radioterapia może być wskazana jako leczenie uzupełniające w przypadku, kiedy odpowiednio szerokie cięcie nie jest możliwe. Leczenie fotodynamiczne było skuteczne we wczesnych, powierzchownych zmianach, dotyczących płytki nosowej u kotów. Chemioterapia nie jest zazwyczaj polecana w leczeniu ograniczonych zmian SCC, a jej rola dla leczenia zmian rozsianych nie została określona. SCC palca. SSC wału pazura u psa jest częstym, agresywnym, inwazyjnym i niszczącym nowotworem, dotyczącym dalszego paliczka palcowego. Leczeniem z wyboru jest amputacja zajętego palca (palców). Niestety nowotwór ten może przerzutowa do okolicznych węzłów chłonnych i dlatego rokowanie jest ostrożne. Spotyka się trudne do wyjaśnienia przypadki SCC, dotyczącego kilku palców u psów dużych ras, o czarnym umaszczeniu, np. u pudli standardowych i sznaucerów olbrzymów. Opisywane przypadki charakteryzowały się mniejszą tendencją do przerzutowanie, ale w miarę upływu czasu obejmowały coraz nowe palce w różnych kończynach. Liczne raki palców były stwierdzane także u kotów, ale były prawdopodobnie zmianami wtórnymi, przerzutowymi z pierwotnych raków płuc. Czerniak. Nowotwory wywodzące się z melanocytów są stosunkowo rzadkimi nowotworami skóry psów i kotów. Obejmują 4-6 % wszystkich nowotworów skóry kotów. U psów czerniak skóry dotyczy przede wszystkim starych zwierząt najczęściej terierów szkockich, Boston terierów, Aire dale terierów i cocker spanieli (i innych psów z silnie pigmentowaną skórą). Może dotyczyć także starych kotów w wieku średnio 8 lat. Brak jest predylekcji rasowej u kotów. Większość guzów to płaskie lub wyniesione twory do 2 cm średnicy, umiejscowione w skórze właściwej. Są zazwyczaj ciemnobrązowe do czarnych i dość dobrze odgraniczone. Złośliwe guzy mogą osiągać większe rozmiary, zawierać mniej pigmentu i często ulegać owrzodzeniom. U kotów czerniaka skóry należy różnicować z częściej występującymi u nich, pigmentowanymi guzami podstawnokomórkowymi. Umiejscowienie guza jest ważnym czynnikiem warunkującym kliniczny przebieg choroby Większość czerniaków skóry psów jest pojedynczymi, wolno rosnącymi, łagodnymi guzami. Guzy zlokalizowane na palcach i połączeniach skóry z błonami śluzowymi, np. powiece, wargach, są bardziej agresywne i zachowują się klinicznie jak czerniak jamy ustnej, często przerzutują do okolicznych węzłów chłonnych i drogą krwi do płuc oraz innych narządów. W przypadku łagodnych czerniaków skóry leczeniem z wyboru jest szerokie wycięcie. Rokowanie dla takich guzów po całkowitym wycięciu jest pomyślne. Przy niepełnym wycięciu mogą występować wznowy miejscowe. Usunięcie chirurgiczne jest zalecane dla tych przypadków jest ostrożne do złego, z uwagi na wysokie ryzyko przerzutów. Nowotwory te są słabo chemio wrażliwe. Guzy komórek tucznych. Guzy komórek tucznych SA jednymi z najczęstszych nowotworów skóry psów, stanowiąc do 20% wszystkich tych rozrostów. Zazwyczaj dotyczą starych zwierząt, średnio 8 letnich, ale występować mogą w każdym wieku, od 4 miesiąca do 18 roku życia. Brak jest predylekcji płciowej. Niektóre rasy psów wydają się być bardziej narażone, tj.: Guz z komórek tucznych skóry rzadziej występuje u kotów. Występowanie i przebieg kliniczny guza komórek tucznych różni się u psów i kotów. Guzy z komórek tucznych psów wykazują olbrzymią różnorodność w obrazie makroskopowym, przebiegu klinicznym, potencjale przerzutowym i odpowiedzi na leczenie. Wynikają z tego duże trudności co do określenia rokowania i wyboru metody leczenia. Brak jest typowego obrazu klinicznego guza z komórek tucznych psa. Duża różnorodność w tym zakresie powoduje, że guz z komórek tucznych musi być brany pod uwagę w diagnostyce różnicowej wszystkich gatunków skóry. Guzy o niskim stopniu złośliwości, dobrze zróżnicowane, zazwyczaj są pojedynczymi, wolno rosnącymi guzami skóry. Niektóre guzy mogą ulegać owrzodzeniu. W wyniku uwalniania histaminy z komórek guza zmianie ulega wielkość nowotworu, guz przybiera kolor czerwony. Bardziej agresywne guzy z komórek tucznych mogą być duże, słabo odgraniczone oraz mogą im towarzyszyć liczne guzki jako wynik szerzenia się procesu nowotworowego okolicznymi naczyniami limfatycznymi. Przebieg kliniczny choroby nowotworowej jest różny. Począwszy od guzów łagodnych, wolnorosnących, o niskim stopniu złośliwości, poprzez stadia pośrednie, a skończywszy na guzach złośliwych, szybkorosnących, inwazyjnych. Określenie stopnia złośliwości nowotworu na podstawie badania histologicznego (ocena zróżnicowania komórek, indeksu mitotycznego, nacieczenie przyległych tkanek) jest ważne w ustaleniu rokowania. Wyróżnia się trzy stopnie zróżnicowania histologicznego komórek nowotworowych: Zgodnie z ustawą z 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 94 Nr 24 poz. 83, sprost.: Dz. U. 94 Nr 43 poz. 170) oraz zmianami z dnia r. (Dz. U. Nr 99, poz. 662) za naruszenie praw własności poprzez kopiowanie, powielanie i rozpowszechnianie przedstawionych na stronach treści bez zgody właściciela grozi grzywna oraz kara pozbawienia wolności od 6 m-cy do lat 5 (art.

gruczolak odbytu u psa rokowania